«1. Պէտք է նկատել աշխարհաբարն իբրեւ դիւրացուցիչ եւ իբրեւ առաջին աստիճան՝ գրաբարի ելլելու:
«2. Պէտք է նկատել գրաբարն իբրեւ էապէս հարկաւոր՝ աշխարհաբարի կատարելութեանը:
«Ասանկո՛վ կարելի է տեսնել մեր ներկայ եւ ապագայ գրականութեան պայծառութիւնը:

Հայ ժողովուրդի ազգային-ազատագրական շարժման հերոսական դրուագներու շարքին իր յատուկ տեղն ու խորհուրդը ունի Սապահան լիճի մօտ դաշնակցական ֆետայիներուն մղած յաղթական կռիւը Յուլիս 20ի այս օրը, 114 տարի առաջ։

Հայ գրականութիւնը եւս ունի իր կիսախելագար եւ լրիւ խելագար քանի մը մեծութիւնները, որոնց շարքին մեծատաղանդ խենթի փառքն ու ողբերգութիւնը մարմնաւորող ամէնէն ցայտուն դէմքն է Եղիա Տէմիրճիպաշեան։

«Լինում է, չի լինում, մի փոքրաթիւ եւ հին ժողովուրդ է լինում, որ ապրում էր Վանայ ծովից մինչեւ Միջերկրականը, Բաղդադից մինչեւ Բիւզանդիոնը: Լինում է այդ հին ժողովուրդը հողագործ, աղքատ, արհեստաւոր, մտաւորական, վաճառական, կալուածատէր, բանկիր,

«Տեղահանութիւնն ու ջարդը անապատի ու գերեզմանատան փոխեցին Տաճկահայաստանը, սակայն հայութեան մոխիրներուն մէջէն Ռուսահայաստանը ծնաւ իբր փիւնիկ: Այժմ ալ հոն է մեր մխիթարութեան աղբիւրը, մեր յոյսերուն խարիսխը: Օգնենք այդ երկրին, ի՛նչ վարչաձեւի տակ ալ ըլլայ: Վարչաձեւը առօրեայ է, հայրենիքը՝ յաւիտեան»: