­altՊո­լիս գտնո­ւի­լը շատ հե­տաքրք­րա­կան կող­մեր ու­նի, մա­նա­ւանդ այս օ­րե­րուն։ Որ­պէս մէ­կը, որ կը հե­տե­ւի քա­ղա­քա­կա­նու­թեան եւ մաս­նա­ւո­րա­պէս մի­ջազ­գա­յին ու տա­րա­ծաշր­ջա­նա­յին ան­ցու­դար­ձին, նիւ­թի պա­կաս չկայ, փառք Աս­տու­ծոյ։ ­Սա­կայն ա­ւե­լի ա­ռօ­րեայ տե­սան­

altՕս­մա­նեան ­Կայս­րու­թեան մե­ծա­գոյն ճար­տա­րա­պե­տը ա­նու­րա­նա­լիօ­րէն կե­սա­րա­ցի ­Սի­նանն է։ ­Պաշ ­Խալ­Ֆա տիտ­ղո­սը շա­հած այս ճար­տա­րա­պե­տին կա­ռու­ցած մզկիթ­նե­րուն, մետ­րե­սէ­նե­րուն, պա­լատ­նե­րուն, խա­նե­րուն եւ հրա­պա­րակ­նե­րու վրայ կա­մա­րա­կապ

Այն օ­րե­րուն, երբ տա­կա­ւին Ե­րե­ւան էի, ­Սեպ­տեմ­բե­րը ար­դէն կի­սո­ւած էր, եւ մեր հայ­րե­նի­քի քա­ռորդ դա­րու ան­կա­խու­թեան տօ­նախմ­բու­թիւն­նե­րը ի­րենց ա­ւար­տին հա­սած էին: ­Բայց միւս կող­մէ ալ մայ­րա­քա­ղա­քի ծննդեան 2798ա­մեա­կի նա­խա­պատ­րաս­տա­կան մե­ծա­ծախս աշ­խա­տանք­նե­րը տե­սա­նե­լի էին: Հ­րա­շա­լի՛ ա­ռիթ: Ես հոս եմ, կ­՛ը­սէի մտո­վի, ազ­նիւ տրա­մադ­րու­թեամբ եւ ցան­կու­թեամբ լե­ցուն: ­Բարձր եւ ան­կեղծ: Ու բո­լոր ա­նոնց, ո­րոնք զար­ման­քով մը կ­՛ըն­դու­նէին հայ­րե­նիք եր­կա­րա­տեւ

altՀա­յե­րը ­Պուլ­կա­րիոյ տա­րած­քին բնա­կած են պուլ­կար­նե­րէն շատ դա­րեր ա­ռաջ: ­Պուլ­կար­նե­րը (հո­նե­րը) ծա­գու­մով թրքա­կան ցե­ղա­խում­բեր են, ո­րոնք ­Պալ­քա­նեան շրջան­նե­րուն մէջ հաս­տա­տո­ւե­ցան 4-5րդ ­դա­րե­րուն. ժո­ղո­վուրդ­նե­րու մեծ գաղ­թի տա­րի­նե­րուն խառ­նո­ւե­ցան տե­ղի սլա­ւո­նա­կան ցե­ղե­

Եր­կու շա­բաթ ա­ռաջ, ման­կու­թեան եւ դպրո­ցա­կան ըն­կերս՝ ­Լոս Ան­ճե­լըս բնա­կող ­Վար­դան ­Գա­զան­ճեա­նը, ­Դի­մա­տետ­րի մի­ջո­ցով «Ա­րե­ւելք» լրա­տո­ւա­կան կայ­քին վրայ լոյս տե­սած գրու­թիւն մը ու­ղար­կեց ին­ծի: Գ­րու­թիւ­նը ­Հա­լէ­պէն փա­խուստ տո­ւած եւ ­Պէյ­րութ հա­սած սու­րիա­հայ ըն­տա­նի­քի մը մա­սին էր: ­Պա­պա­յեան ըն­տա­նի­քը ­