Օրեր առաջ, երբ երաժշտական աշխարհի ամենահեղինակաւոր՝ Չայկովսկու անուան միջազգային մրցոյթում թաւջութակահարների անուանակարգում Հայաստանը ներկայացնող Նարեկ Հախնազարեանը նուաճեց գլխաւոր մրցանակը, չկարողացայ զսպել անկեղծ ուրախութիւնս ու Ֆեյսբուքի իմ էջին «Շնորհաւորենք միմեանց ու հպարտանանք» բովանդակութեամբ երկտող  տեղադրեցի:

Այսօրուան յօդուածս պիտի նուիրեմ  յունահայ մամուլի ամէնէն տաղանդաւոր ներկայացուցիչներէն մէկուն՝ Ահարոն Ստեփանեանին: Այս աշխարհէն մարդ կը մեկնի իր ետին ձգելով պարապ աթոռ մը, որ ուշ կամ կանուխ կը գրաւուի ուրիշի մը կողմէ: Բայց կը կարծեմ որ Ահարոնի պարագային մինչեւ այսօր չէ գտնուած արժանի փոխանորդը:

Հայաստանեան մամուլին մէջ նախարարներու կամ զօրավարներու զաւակներուն մասին ընդհանրապէս վարկաբեկիչ լուրեր կը տեսնենք: Վարժութեան կարգով ալ, վարկաբեկիչ արարքի մը մէջ բռնուած ըլլալու կանխակալ ենթադրութեամբ‘ սկսանք կարդալու Հայաստանի պաշտպանութեան նախարար, զօրավար Սէյրան Օհանեանի զաւկին մասին լուրը:

«Ազատ Օր»ի խմբագրութիւնը ստացած ըլլալով Պոլսոյ «Մարմարա» օրաթերթի խմբագրապետ Ռոպերթ Հատտէճեանի «Կեանքը խըմբագրատունէն ներս» հրատարակութիւնը եւ ստանալով

Կ՝ամբաստանուիմ... լաւատեսութեամբ:
- Քիչ մը իրատես եղիր, կ՝ըսեն ինծի:
Կը ժպտիմ, կ՝անցնիմ: Չեմ հակաճառեր: Ի՞նչ ըսեմ, իմաստ ունի՞ բացատրութիւններ տալ, հասկցնել թէ ինչո՞ւ միշտ լաւատեսութեամբ կ՝արտայայտուիմ գրութիւններուս մէջ, մանաւանդ որ, որքա՜ն դիւրին է ... յոռետես ըլլալը, եւ որքան հաճելի՝ ինքզինք իրատես դաւանիլը: