«Ե­րե­ւա­նի ժա­մա­նա­կով եմ ապ­րում, որ շուտ անց­նեն օ­րե­րը»:
«Ես էլ եմ հի­ւանդ, եր­կիրն էլ… ա­ռա­ւօ­տեան ­Գեր­մա­նիա եմ մեկ­նում՝ բու­ժո­ւե­լու յոյ­սով: Եր­կիրն ի՞նչ է ա­նե­լու, ո՞ւր է գնա­լու…»:

«­Բազ­մա­կար­ծու­թիւնն ան­նա­խըն­թաց աճ է ար­ձա­նագ­րել ­Հա­յաս­տա­նում. բո­լո­րը, բո­լոր հար­ցե­րի վե­րա­բե­րեալ, գո­նէ մի հա­տիկ կար­ծիք ու­նեն, եր­բեմն նոյ­նիսկ եր­կու­սը, ե­րե­քը… ­Մեծ, շատ մեծ ձեռք­բե­րում է…»:

«Երբ պա­տե­րազմ է, բա­նակն է խօ­սում, երբ ցոյց է՝ ոս­տի­կա­նու­թիւ­նը… Այլ ու­ժեր չկա՛ն»:
«­Հա­կա­կարկ­տա­յին սար­քերն ա­ւե­լա­նում են, կարկ­տա­հա­րում­նե­րը՝ բազ­մա­նում: ­Հա­մօ ­Սա­հեա­նը կ­՛ա­սէր՝ ին­չո՛ւ է այդ­պէս…»:
«Այ­բու­բե­նը սեր­տե­լուց ան­մի­ջա­պէս յե­տոյ ե­րե­խա­նե­րին պէտք է ցու­ցադ­րել, թէ ի՜նչ հրաշք բա­ռեր են կազմ­ւում այդ տա­ռե­րով, իսկ հրաշք այդ բա­ռե­րը պէտք է ցու­ցադ­րել՝ ­Բա­կունց ըն­թեր­ցե­լով: ­Թող որ սկզբում դրանց ի­մաս­տը չհաս­կա­նան,- կը հաս­կա­նան յե­տոյ,- փո­խա­րէ­նը կը լցո­ւեն մեր լե­զո­ւի գե­ղեց­կու­թեամբ…»:

«­Պաշտ­պա­նենք ե­րե­խա­նե­րին՝ մե­ծա­հա­սակ­նե­րից»:
«Ճշ­մար­տու­թիւնն ա­սե­լու փո­խա­րէն՝ յի­մա­րու­թիւն­ներ ենք դուրս տա­լիս… Ճշ­մար­տու­թիւնն այն է, որ պա­տե­րազմն ա­ւար­տո­ւած չէ, նոյ­նիսկ այս կամ այն ճա­կա­տա­մարտն ա­ւար­տո­ւած չէ, իսկ ճա­կա­տա­մարտ­նե­րում կա­րող ես նաեւ կո­րուստ ու­նե­նալ՝ բար­ձունք, դիրք, տա­րածք: ­Կո­րուս­տը վե­րա­կանգ­նել է պէտք եւ ոչ թէ ար­ժեզր­կել «անմ­շակ», «ա­մա­յի» պի­տակ­նե­րով: ­Սա ի՛նչ վե­րա­բեր­մունք է…»:

«Ինչ հրէ­շա­ւոր է «նո­ւա­զա­գոյն կո­րուստ­նե­րով» ար­տա­յայ­տու­թիւ­նը, երբ խօս­քը վե­րա­բե­րում է մարդ­կա­յին կեան­քին…»:
«Ա­մէն ազգ ար­ժա­նի է իր իշ­խա­նու­թեա­նը, բայց ա­մէն իշ­խա­նու­թիւն ար­ժա­նի չէ իր ազ­գին»:
«­Հայ տա­ղան­դի ա­մէն նոր դրսե­ւո­րու­մից յե­տոյ, մեր ար­ժա­նա­պա­տո­ւու­թիւ­նը բարձր պա­հե­լու հա­մար, հարկ է, որ մէկ-մէ­կու ա­սենք. հի­մա, ­Սա­ղա­թէլ, մնա­ցինք ես ու դու»:
«Ան­հաս­կա­նա­լի եւ անբ­նա­կան կը լի­նէր, ե­թէ մենք չա­տէինք թուր­քե­րին, բայց նրա՛նք ին­չո՞ւ են մեզ ա­տում»:
«­Ձեր ազ­գա­յին շա­հը պի­տի ա­ւար­տո­ւի այն­տեղ, որ­տե­ղից սկսւում է մե­րը»:

«Ուր­բաթ օ­րը, կէ­սօ­րին, մի քա­նի րո­պէով, աշ­խա­տա­սե­նեա­կիս դուռն ա­ռանց կող­պե­լու, կող­քի սե­նեա­կը մտայ եւ երբ յետ ե­կայ, ա­թո­ռիս թիկ­նա­կին գցած գար­նա­նա­յին բաճ­կո­նակս չկար: Գրպան­նե­րում ան­ձա­գիրս էր, բան­կո­մա­տի քար­տեր, բա­նա­լի­ներ… Գ­րա­սե­ղա­նին վեր­ջին օ­րե­րին նո­ւէր ստա­ցած գրքեր էին դար­սո­ւած: Ոչ մի գիրք չէր թռցրել գո­ղը… Տ­խուր է»:

«­Ձեր տղա­մարդ­կանց նկատ­մամբ նե­րո­ղա­միտ ե­ղէք, սի­րե­լի կա­նայք, նրանք, հիմ­նա­կա­նում, յա­նուն ձեզ են մեղք գոր­ծում»:
«Ա­ռա­ջին հա­յեաց­քից քեզ վնա­սա­կար ճշմար­տու­թիւ­նը ե­թէ թաքց­նում ես կամ քո­ղար­կում՝ հա­կա­ռա­կորդդ է շա­հում: Երբ չես թաքց­նում կամ քո­ղար­կում՝ հա­կա­ռա­կորդդ ինքն է դրա­նով զբաղ­ւում: Եւ տա­նուլ է տա­լիս»:

«Ա­ւագ թոռս՝ ­Ռու­բէնն առ­նա­կա­նա­ցաւ, հա­յա­ցաւ, ճա­նա­չեց իր եր­կի­րը, կի­նո­բե­մադ­րիչ դար­ձաւ ­Հա­յոց ­Բա­նա­կում… ­Մեր բա­նա­կը մէկ-եր­կու կի­սագ­րա­գէտ գե­նե­րալ­նե­րը չեն: ­Մեր բա­նա­կը՝ մեր զա­ւակ­ներն են եւ մեր կիրթ, հմուտ սպա­նե­րը, ո­րոնց, ա­ւաղ, լաւ չենք ճա­նա­չում… ­Մենք չենք գի­տակ­ցում, որ նրանք անհ­րա­ժեշտ են ոչ միայն բա­նա­կին, այ­լեւ ողջ հա­սա­րա­կու­թեա­նը: ­Մենք նրանց առ­ջեւ պի­տի լայ­նօ­րէն բա­ցենք հա­սա­րա­կու­թեան կի­սա­բաց դռնե­րը… Շ­նոր­հա­ւոր տօնդ, ­Հա­յոց ­Բա­նակ»:

«Ապ­շել կա­րե­լի է, թէ ինչ­պէ՜ս է ՏԻԳՐԱՆ ՄԱՆՍՈՒՐԵԱ­Նի ներ­կա­յու­թեամբ ա­նա­մօ­թա­բար ծաղ­կում տգի­տու­թիւ­նը եւ ան­տա­ղան­դու­թիւ­նը»:
«Իմ ըն­կե­րու­թիւ­նից, վեր­ջին մի քա­նի ժա­մո­ւայ ըն­թաց­քում, դուրս են մնա­ցել 500ից ա­ւե­լի ըն­կեր­ներ… ­Չեմ զար­մա­նայ, ե­թէ օ­րե­րից մի օր ես էլ դուրս մնամ իմ ըն­կե­րու­թիւ­նից»:
«­Քա­նի օր է փոր­ձում եմ հաս­կա­նալ, թէ ին­չո՞ւ չէր կա­րե­լի ամ­բող­ջա­կան, ողջ-ա­ռողջ տօ­նա­ծառ դնել Ա­զա­տու­թեան հրա­պա­րա­կում, իսկ ա՜յ, ջար­դո­ւա­ծը կա­րե­լի էր: Ին­չո՛ւ բարձր տրա­մադ­րու­թեամբ մի-մի թղթէ բա­ժակ գի­նով չէր կա­րե­լի նշել Ա­մա­նո­րը, իսկ ջար­դո­ւած տրա­մադ­րու­թեամբ կա­րե­լի էր: Որ­պէս­զի «չի կա­րե­լին» դառ­նայ «կա­րե­լի է», ի՞նչ է, ան­պայ­ման պի­տի «ջար­դո՞ց» լի­նի»:

ՌՈՒԲԷՆ ՅՈՎՍԷՓԵԱՆ - «ԵՐԿԻՐ»

(­Քա­ղո­ւած՝ ­Ռու­բէն ­Յով­սէ­փեա­նի 2016ի
­Ֆէյս­պու­քեան գրա­ռում­նե­րէն)