Մենք տօնում ենք մեր անկախութեան 20-ամեակը: Մեր դժուար ու չքնաղ անկախութեան 20-ամեակը:
Մենք ապրեցինք զրկանքներով ու հիասթափութիւններով, յաջողութիւններով ու ոգեւորութիւններով հարուստ քսան տարիներ:   
Մենք տօնում ենք մեր անկախութեան 20-ամեակը: Որքա՞ն ցաւոտ ու կնճռոտ խնդիրներ ունի քսանամեայ  Հայաստանի Հանրապետութիւնը:

Որքա՞ն յաճախ էք դուք մեր անկախ Հայրենիքից վատ լուրեր ստանում: Սոցիալ-տնտեսական դժուարութիւններ, պարբերաբար կեղծուող ընտրութիւններ, զանազան այլ անարդարութիւններ, անվերջ արտագաղթ…
Եւ հարց է առաջանում, այսքանից յետոյ ի՞նչն ենք տօնում: Սակայն մի շտապէք եզրակացնել. ձեր դատողութեան կշիռքի մի նժարին դրէք մեր կեանքի դրական կողմերը, միւսին՝ բացասական:
Դրական նժարին դրէք հայոց անկախ պետականութեան վերականգնումը: Միեւնոյն նժարին դրէք ազատագրուած Արցախը եւ հայոց բանակը:
Իսկ միւս նժարին դրէք ինչ ուզում էք. ժողովրդավարութեան պակաս, սոցիալական  դժուարութիւններ, հասարակական անարդար յարաբերութիւններ, տնտեսական կաշկանդումներ, իշխանաւորների կամայականութիւններ  եւ էլի՝ ինչ որ ուզէք:
Դրէ՛ք, կշռէ՛ք եւ դատէ՛ք:
Վստահ եմ, բոլորդ ինձ հետ համաձայն կը լինէք. աւելի ծանր, շատ աւելի ծանր է կշռելու այն նժարը, որի վրայ դրուած են մնայուն արժէքները՝ անկախ պետականութիւնը, ազատագրուած Արցախը եւ հայոց  բանակը:
Եւ դա ոչ թէ այն պատճառով, որ միւս նժարի վրայ դրուածները կարեւոր, նոյնիսկ շատ կարեւոր ու կենսական չեն: Ոչ, հազար անգամ ոչ: Պատճառը բոլորովին այլ է:
Մենք ստեղծել ենք ու ունենք անկախ պետականութիւն, անկախ հայրենիք: Անկախ հայրենիք, որ մերն է, եւ մենք ունենք հնարաւորութիւն այդ հայրենիքում լուծել մեր խնդիրները:
Որքա՞ն ժամանակ ենք մենք զրկուած եղել միասին, ազգովի, մեր սեփական հայրենիքում զարգանալու, արժանապատիւ կեանքով ապրելու, մեր հաւաքական, ազգային ճակատագիրը տնօրինելու հնարաւորութիւնից:
Մինչդեռ այսօր ունենք այդ հնարաւորութիւնը: Այսօր ունենք այն, ինչից զրկուած ենք եղել ինը դար շարունակ: Ունենք այն պատմական միջավայրը, ուր հնարաւոր է միասին, իբրեւ ազգ զարգանալ: Մենք ունենք հիմնականը, մնայունը: Մենք ունենք մեր անկախ                Հայաստանը: 
Մենք ցեղասպանութեան ենթարկուեցինք, մեզ կոտորեցին, որ գոյութիւն չունենանք իբրեւ ազգ, որ պետութիւն չդառնանք, որ դադարենք ինքնուրոյն քաղաքական գործօն լինելուց:
Սակայն անկախ հայրենիքի գոյութեան փաստը ապացոյցն է այն բանի, որ մենք ունենք կամք՝ ցեղասպանութեան հետեւանքները թօթափելու եւ ամբողջութեամբ վերականգնուելու:
Անկախ հայրենիքի գոյութեան փաստն ապացոյցն է այն բանի, որ մենք ազգ ենք, պետականութիւն եւ միջազգային մակարդակում՝ քաղաքական ինքնուրոյն գործօն:
Ծանր է կշռելու այդ նժարը նաեւ, որովհետեւ անկախ պետականութիւնը ազգային իղձերի իրականացման հիմնական միջոցն է: Անկախ պետականութիւնը ազգի շարունակականութեան ապահոման հիմնական գրաւականն է: Եւ վերջապէս, անկախ պետականութեան պայմաններում է, որ մեր հաւաքական կեանքում կարելի է հասնել արդարութեան հաստատման: Եւ միայն   անկախ պետականութեան պարագայում է, որ կարող է խօսք գնալ ժողովրդավարութեան մասին:
Մնացեալը ժամանակի եւ հաւաքական կամքի հարց է: Ու չնայած սուղ է մեր ժամանակը, չնայած մենք այլեւս ուշանալու ժամանակ չունենք, բայց  եւայնպէս մեր ժամանակն այլեւս ընթանում  է մեր հայրենիքում:
Կշեռքի այդ նոյն նժարի վրայ է դրուած նաեւ ազատագրուած Արցախը:  Ազատագրուած Արցախը, որ այլեւս անդառնալի իրողութիւն է:
Ինը դար յետոյ մենք հող ենք ազատագրել, հայրենիքի սրբազան մաս ենք ազատագրել եւ այս յաղթանակից  նահանջ, վերադարձ չկայ: Չկայ, եւ վերջ:
Արցախի ազատագրական պայքարը միայն չյանգեց Արցախի ազատագրման յաղթանակին. այն գոյն ու բովանդակութիւն տուեց մեր անկախ պետականութեանը, այն կեանք ու նկարագիր տուեց մեր բանակին:
Վերջին քսան տարիներին շատ բաների համար ենք պարտական Արցախի ազատագրական պայքարին: Այն մեզ հպարտութիւն, ինքնավստահութիւն եւ յոյս պարգեւեց: Այն մեզ նպատակասլացութիւն, աննահանջ պայքարով ու միասնականութեամբ ամէն դժուարութիւն յաղթահա րելու հաւատ փոխանցեց:
Մենք մեկ անգամ եւս ապացուցեցինք, որ երբ միասնական ենք, կարող ենք ամէն նպատակ նուաճել: Նոյն ազգային միասնականութիւնն է մեզ անհրաժեշտ Արցախի ազատագրման փաստը միջազգայնօրէն եւ վերջնականապէս արձանագրելու համար:
Մենք մէկ անգամ եւս համոզուեցինք, որ երբ արդար ենք եւ մեր արդար պահանջը հետապնդելու համար վճռական, միասնական ու պատրաստ պայքարելու, ի վիճակի ենք մեր ճշմարտութիւնը մեզանից շատ աւելի մեծ ուժերի, բոլորի՛ն պարտադրելու:
Մենք ապացուցեցինք, որ պայքարով կարող ենք հաւաքական նպատակներ իրականացնել եւ այդ պայքարում ուժի քանակային յարաբերակցութիւնը կարեւոր չէ, այլ կարեւոր է մեր միասնականութիւնը, վճռականութիւնը, նպատակասլացութիւնը:
Մենք ազգ ենք, որ կարող ենք նուաճել ապրելու, զարգանալու, միասնաբար ապրելու զարգանալու, միացեալ Հայաստանում միասնաբար ապրելու եւ զարգանալու մեր՝  ի վերուստ տրուած իրաւունքը:
Ուրեմն ազատագրուած Արցախը ապացոյցն է մեր ազգի կենսունակութեան: Ազատագրուած Արցախը վստահ մեկնարկն է դէպի միացեալ Հայաստանի կերտման մեր երթի: Ազատագրուած Արցախը երաշխիքն է մեր ազգի հզօրացման:
Կշեռքի նոյն նժարի վրայ է դրուած հայկական բանակը, իբրեւ ինքնապաշտպանութեան եւ ազգային անվըտանգութեան ապահովման յոյսն ու ապաւէնը:
Իրականութիւնն այն է, որ հայկական բանակը հէնց մենք ենք՝ բոլորս: Ազգ-բանակն է մեր իրականութեան համահունչը: Մենք փոքր ազգ ենք եւ պարտաւոր ենք այդպիսին լինել: Պէտք է կազմակերպուենք այդպէս:
Մենք վաղուց  պարտաւորուած կը լինէինք դիմագրաւել մի նոր պատերազմի, եթէ չլինէր մեր բանակը՝  իր մարտունակութեամբ, իր պատրաստուածութեամբ ու սպառազինմամբ: Գիտեմ, մենք հիմնականում մեր կենսունակ տնտեսութեամբ, ներազգային առողջ մթնոլորտով ու միասնականութեամբ պէտք է բացառենք նոր պատերազմի հաւանականութիւնը, սակայն իրողութիւն է. պատերազմից խուսափելու համար անընդհատ պէտք է պատրաստ լինել պատերազմի, եւ դրա գրաւականը մեր բանակն է:
Մեր յաղթական բանակը մեր պատիւն է, մեր աչքի լոյսը, սակայն այն մեր հասարակութեան մասն է՝ շարունակութիւնը, որը հասարակութիւնից ստանում է ամբողջ լաւն ու միաժամանակ վատը: Բանակում պէտք է լինի այնպիսի ղեկավարուած  իրավիճակ, որպէսզի լաւն ընդունելով հանդերձ չէզօքացուի վատը:
Ժամանակն է ճշգրտօրէն ձեւաւորել ու քաջալերել հայ սպայի, բանակայինի, հրամանատարի կերպարի յատկանիշները: Պէտք է փոխել արժէչափերը. փողը, շրջապատը, թիկնապահների քանակը, ավտոմեքենաների տեսակը չեն կարող հեղինակութիւն ապահովել հայ սպայի ու հրամանատարի համար, այլ՝ ասպետութիւնը, համեստութիւնը, հայրենասիրութիւնը, պարկեշտութիւնն ու պատուախնդրութիւնը:
Մեր անկախութեան ամբողջ այս քսան տարիների ընթացքում ամէն օր, ամէն վայրկեան, մեր ապաւէնը եղել է եւ կայ մեր բանակը: Մեր բանակը՝ իր բոլոր խնդիրներով հանդերձ:
Հիմա ես չեմ կարող շրջանցել մի կարեւոր թեմա: Վերջին շրջանում հասարակութեան լայն քննարկման առարկայ դարձան բանակում առկայ խնդիրներն ու տեղի ունեցող ցաւալի միջադէպերը: Եւ սա սպառնում է կրել շարունակական բնոյթ, եթէ ժամանակին չկանխուի: Ես նկատի ունեմ՝ կանխուի բանակում առկայ խնդիրներին ու տեղի ունեցող միջադէպերին հասարակական հնչեղութիւն տալը: Ոմանք կասեն, որ դրա լաւագոյն միջոցը հէնց խնդիրներն ու միջադէպերը վերացնելն է: Անշուշտ, դա այդպէս է:
Բայց քիչ առաջ նշեցի, որ բանակը մեր հասարակութիւնից անջատ չէ, այլ նրա շարունակութիւնը: Անշուշտ, բանակի ղեկավարութիւնը պէտք է յստակ պատասխանատուութիւն կրի բանակի ներքին մթնոլորտի ու վատ երեւոյթների                վերացման համար, սակայն «զարմանալի» է, որ ոմանք մասնաւորապէս թիրախ են դարձնում բանակը` ընդհանրապէս մեր հասարակութեան մէջ առկայ արատաւոր երեւոյթների համար:
Հայաստանն Աւստրիան չէ, եւ Հայաստանի հարեւանները քաղաքակիրթ չեխերն ու հունգարները չեն: Ես չեմ կարծում, որ նրանք, ովքեր բանակում ժամանակ առ ժամանակ տեղի ունեցող տխուր միջադէպերը դարձնում են մատի փաթաթան, այս ամէնը չեն գիտակցում:
Մեր բանակը մեր ամենամեծ ձեռքբերումն է: Այն մեր նորանկախ պետականութեան ամենակազմակերպուած դրական կառոյցն է եւ չի կարելի այն վարկաբեկել մասնաւոր սխալների եւ պարագայաբար դրսեւորուող անընդունելի արատների համար, որից ,ցաւոք, զերծ չէ մեր հասարակութեան որեւէ կառոյց:
Ցաւում եմ, որ ստիպուած եղայ խօսել այս թեմայի շուրջ: Երանի հնարաւոր լինել ասել միայն այն, որ անկախութեան ամբողջ այս քսան տարիների ընթացքում ամէն օր, ամէն վայրկեան, մենք ապաւինել ենք մեր բանակին: Ասել ու անցնել առաջ…
Հայկական պետականութեան անկումով եւ Հայաստանից հայկական նախարարական տների հեռացումով, մենք կորցրինք մեր մարտական ուժը, մեր ինքնապաշտպանութեան կարողութիւնը, մեր անվտանգութիւնը ապահովելու հնարաւորութիւնը: Դարձանք վիրաւոր ու խոցելի արտաքին հարուածների դէմ: Իբրեւ տրամաբանական հետեւանք՝ սկսուեց մեր ժողովրդի անկումը:
Մենք կորցրինք ու կորցրինք մինչեւ 19-րդ դար, մինչեւ հայ ազատագրական պայքարի  ծաւալում, երբ ժողովրդի ծոցից ելան Գէորգ Չաւուշները, Սերոբ Աղբիւրներն ու Ռուբէնները՝ ձեւաւորելու հայոց  մարտական ուժը: Մինչեւ կամաւորական գնդերի կազմակերպում, որոնք կարողացան Սարդարապատում, Բաշ-Ապարանում եւ Ղարաքիլիսայում հայ ժողովրդին փրկել  վերջնական կործանումից:
Արցախի ազատագրական պայքարով նորէն ձեւաւորուեց հայոց մարտական ուժը, որը դարձաւ հայկական բանակի ստեղծման  հիմնաքարը:  Այժմ կայացած իրողութիւն է հայկական  բանակը, մեր յոյսը, պատիւը, մեր ողնաշարը, դէմքն ու ինքնապարտադրման միջոցը: Հայկական բանակը, որին անկախութեան ողջ այս քսան տարիների ընթացքում ապաւինել ենք ամէն օր, ամէն վայրկեան:
Եւ վերջապէս,  այս նժարի վրայ է մեր էութիւնը, մեր ապագան, մեր շարունակականութեան  գրաւականը: 20 տարուայ իրողութիւն է այս ամէնը, մի հայացքով կարճ, մէկ այլ հայեացքով վստահութիւն ներշնչող իրողութիւն:
Այո,  մենք ստեղծել ենք, մենք ունենք հիմնականը, մնայունը՝ մեր տունը: Մենք դժուարութեամբ ու զոհաբերութիւններով կերտել ենք մեր տան հիմքերը ու տանիքը, այժմ ժամանակն է տան ներքին հարցերը կարգաւորելու, ես համոզուած եմ, եւ դուք էլ հաւատացէք՝ կարգաւորելու ենք:
Ես տեսնում եմ վաղուայ Հայաստանը, որ մենք ենք կառուցելու, կառուցելու ենք միասնաբար՝ ազգային միասնականութեամբ:
Ես տեսնում եմ վաղուայ Հայաստանը, որն իր գրկի մէջ է առնելու տարագիր ու արտագաղթի ցուպը վերցրած հայորդիներին: Ովքեր տուն են վերադառնալու, սեփական երկրում իրենց ազգային ճակատագրի տնօրինման գործին մասնակից դառնալու համար: Ովքեր տուն են վերադառնալու՝  իբրեւ ազգ արդարութեան, ազատութեան եւ միասնականութեան պայմաններում ապրելու եւ արարելու: Տուն են վերադառնալու, որովհետեւ միայն հայրենիքում կարելի է ամբողջական երջանկութիւն ունենալ:
Վերջում խօսքս պէտք է ուղղեմ նաեւ ձեզ, սիրելի հայրենակիցներ: Մենք հպարտանում ենք ձեզանով ու, համոզուած եղէք, ըստ արժանվոյն գնահատում ենք ձեր այն գործունէութիւնը, որի շնորհիւ հայ ժողովուրդը դառնում է ազդու քաղաքական գործօն Եւրոպայում: Շարունակէք ձեր արդիւնաւէտ գործը, շարունակէք նպաստել, որ հզօրանայ հայ ժողովուրդը եւ Հայաստանի անկախ Հանրապետութիւնը: Միաժամանակ դարձէք ազդու գործօն մեր երկրի մէջ:  Ձեր երկրի մէջ:
Համոզուած եղէք՝ մեր պայքարը ազնիւ է եւ բարի: Եւ համոզուած եղէք՝ մեր պայքարը յաջողութեամբ  է պսակուելու:
Եկէք սրտանց ու անկեղծօրէն տօնենք այս տօնը:
Շնորհաւոր Հայաստանի Անկախութեան 20-ամեակը: