­Վազ­գէն ­Սարգ­սեա­նի ա­նո­ւան ռազ­մա­կան հիմ­նար­կը 2014ին ա­ռա­ջին ան­գամ ըլ­լա­լով աղ­ջիկ­ներ ըն­դու­նած է։ «­Մե­տիա­մաքս» ներ­կա­յա­ցու­ցած է զի­նո­ւո­րա­կան աս­պա­րէ­զը իբ­րեւ մաս­նա­գի­տու­թիւն ընտ­րած եօ­

թը աղ­ջիկ­նե­րը, ո­րոնց­մէ մէկն է ­Մա­րիամ ­Վար­դա­նեան:

 

Ան 17 տա­րե­կան է։ Ծ­նած եւ մեծ­ցած է Ա­րա­գա­ծոտն մար­զի Ոս­կե­վազ գիւ­ղին մէջ։ ­Մա­րիամ ռազ­մա­կան հիմ­նարկ ըն­դու­նո­ւե­լու եւ զի­նո­ւո­րա­կան ծա­ռա­յու­թեան անց­նե­լու ո­րո­շու­մը տո­ւած է «­Նախ­նա­կան զի­նո­ւո­րա­կան պատ­րաս­տու­թիւն» դպրո­ցա­կան նիւ­թը ու­սա­նե­լու ա­ռա­ջին իսկ օ­րէն։ 2011էն սկսեալ մաս­նակ­ցած է ռազ­մա­մար­զա­կան ո­ղիմ­պիա­կան­նե­րուն։

«­Զի­նո­ւո­րա­կան գոր­ծի հան­դէպ սէրն ու հե­տաքրք­րու­թիւ­նը եր­թա­լով կ­՚ա­ճէր։ ­Պէտք է նշեմ, սա­կայն, որ ռազ­մա­կան հիմ­նար­կէն դուրս չկայ այն խո­րին գի­տակ­ցու­թիւ­նը, թէ զի­նո­ւո­րա­կա­նը իր ու­սե­րուն ի՜նչ պա­տաս­խա­նա­տո­ւու­թիւն կը կրէ։ Որ­քան ալ սի­րես այս գոր­ծը, միեւ­նոյնն է, ա­ռանց հա­մազ­գեստ կրե­լու՝ չես կրնար լիար­ժէք կեր­պով զգալ ա­տոր պա­տիւն ու կա­րե­ւո­րու­թիւ­նը»,- Կ­՚ը­սէ ­Մա­րիամ:

Իր կար­ծի­քով՝ զի­նո­ւո­րա­կան գոր­ծին մէջ սե­ռա­յին տար­բե­րու­թիւ­նը կա­րե­ւոր չէ. կա­րե­ւո­րը հայ­րե­նի­քին զօ­րակ­ցիլն է։

«­Մաս­նա­գի­տու­թեանս ընտ­րու­թիւ­նը հա­յեր­նա­սի­րու­թեանս լա­ւա­գոյն դրսե­ւո­րու­մը կը հա­մա­րեմ»։

­Մեր հե­րո­սու­հին ընտ­րած է թնդա­նօ­թա­ձի­գի մաս­նա­գի­տու­թիւ­նը։ ­Կը կար­ծէ, որ հե­տա­գա­յին պի­տի փո­խէ մաս­նա­գի­տա­կան ուղ­ղո­ւա­ծու­թիւ­նը՝ դառ­նա­լով հե­տա­խոյզ։ ­Մին­չեւ ռազ­մա­կան հիմ­նար­կին մէջ ու­սա­նի­լը, ­Մա­րիամ տար­բեր մրցում­նե­րու ծի­րին մէջ պար­գե­ւատ­րո­ւած է մրցա­նակ­նե­րով ու պա­տո­ւոյ գի­րե­րով՝ «­Լա­ւա­գոյն հրա­ձիգ», «Աղ­ջիկ­նե­րու մէջ խի­զախ մաս­նա­կից», ­Հա­յաս­տա­նի ­Հան­րա­պե­տու­թեան պաշտ­պա­նու­թեան նա­խա­րա­րու­թեան եւ կրթու­թեան ու գի­տու­թեան նա­խա­րա­րու­թեան կող­մէ խրա­խու­սո­ւած է զի­նո­ւո­րա­կան կար­գա­պա­հու­թեան եւ մար­տա­վա­րու­թեան հա­մար։

«Այդ ա­մէ­նուն շնոր­հիւ ըն­տա­նի­քիս մօտ ձե­ւա­ւո­րո­ւե­ցաւ վստա­հու­թիւն առ այն, որ կրնամ դառ­նալ զի­նո­ւո­րա­կան եւ ա­պա­գայ ու­նե­նալ։ ­Մայրս միշտ կ­՚ը­սէր, որ ա­սի­կա աղջ­կայ մաս­նա­գի­տու­թիւն չէ, եւ ճա­նա­պար­հին դժո­ւա­րու­թիւն­ներ կրնան ըլ­լալ, սա­կայն գի­տակ­ցե­լով, որ նպա­տա­կի գո­յու­թեան պա­րա­գա­յին ար­գելք­նե­րը միայն կը խո­չըն­դո­տեն ա­տոր կա­յա­ցու­մը, ըն­տա­նիքս փոր­ձեց օգ­նել եւ ա­ռաջ­նոր­դել զիս այս­տեղ։ «­Ճիշդ հի­մա կը զգանք՝ ի՞նչ է հպար­տու­թիւ­նը»,- հիմ­նար­կին մէջ կա­յա­ցած երդ­ման ա­րա­րո­ղու­թե­նէն ետք ը­սաւ մայրս»։

­Զի­նո­ւո­րա­կա­նին հա­մար մի­ջա­կու­թիւն գո­յու­թիւն չու­նի

­

Ռազ­մա­կան գոր­ծին մէջ դժո­ւա­րու­թիւն­նե­րը շատ կան։ Սկս­նա­կի հա­մար յատ­կա­պէս բարդ է օ­րո­ւան կար­գա­ցու­ցա­կին յար­մա­րի­լը։

«Երբ ար­դէն կը կրես հա­մազ­գես­տիդ տո­ւած պա­տաս­խա­նա­տո­ւու­թիւնն ու պա­տի­ւը, դժո­ւա­րու­թիւն­նե­րը կը չքա­նան։ ­Զի­նո­ւո­րա­կա­նին հա­մար մի­ջա­կու­թիւն գո­յու­թիւն չու­նի. պէտք է ըլ­լաս լա­ւա­գոյ­նը»։

­Մա­րիամն ու վաշ­տի միւս ու­սա­նող աղ­ջիկ­նե­րը կը բնա­կին զօ­րա­նո­ցէն դուրս՝ ա­ռան­ձին կա­ցա­րան­նե­րու մէջ։ Այս­տեղ օ­րը կա­տա­րե­լա­պէս տար­բեր է քա­ղա­քա­ցիա­կան կեան­քէն։ Ու­սա­նող­նե­րու ա­մէն մէկ վայր­կեա­նը հա­շո­ւո­ւած է։ Աղ­ջիկ­նե­րը օ­րը կը սկսին վեր-կա­ցով՝ ա­ռա­ւօ­տեան ժա­մը 6։00ին, ո­րուն կը յա­ջոր­դեն ֆի­զի­քա­կան պատ­րաս­տո­ւա­ծու­թիւ­նը, դա­սե­րը, ինք­նա­պատ­րաս­տու­թիւ­նը…Օ­րը կ­՚ա­ւար­տի 22։30ին՝ ե­րե­կո­յեան։

«Եր­բեք ինք­զինքս այս­քան աղ­ջիկ չեմ զգա­ցած, որ­քան այս­տեղ»

«­Քա­ղա­քա­ցիա­կան կեան­քէն ու հա­գուս­տէն զի­նո­ւո­րա­կա­նին ան­ցու­մը սկիզ­բը բա­ւա­կան ան­սո­վոր էր։ ­Պէտք էր մէկ ան­գա­մէն մէկ կողմ դնել աղ­ջիկ­նե­րու յա­տուկ սո­վո­րու­թիւն­ներն ու զար­դա­րանք­նե­րը՝ մտնե­լով նոր կեր­պա­րի մէջ։ ­Հի­մա ար­դէն ինք­զինքս ա­ւե­լի ներ­դաշ­նակ կը զգամ զի­նո­ւո­րա­կան հա­մազ­գես­տով, քան քա­ղա­քա­ցիա­կան հա­գուս­տով»։

Ըն­տա­նիք կազ­մե­լու եւ զայն զի­նո­ւո­րա­կան գոր­ծի հետ հա­մադ­րե­լու բար­դու­թեան մա­սին ­Մա­րիա­մին շատ կը հարց­նեն։ ­Պա­տաս­խա­նը նոյնն է.- «Իւ­րա­քան­չիւր տղու պէտք է հա­ճե­լի ըլ­լայ իր կող­քին ու­նե­նալ հայ­րե­նի­քի պաշտ­պա­նու­թեան գի­տակ­ցու­մը ու­նե­ցող կին»։ ­Հա­րիւ­րա­ւոր տղոց հետ սոր­վե­լու եւ ծա­ռա­յե­լու դժո­ւա­րու­թիւն­նե­րու մա­սին հար­ցու­մը եւս յստակ պա­տաս­խան ու­նի.-

«­Թե­րեւս քիչ մը կո­պիտ հնչէ, սա­կայն եր­բեք ինք­զինքս այս­քան աղ­ջիկ չեմ զգա­ցած, որ­քան ծա­ռա­յու­թեան տա­րի­նե­րուն։ Այս­քան տղոց մէջ եօ­թը աղ­ջիկ­ներս շու­տով աչ­քի կը զառ­նենք, ինչ որ կը ստի­պէ ա­ւե­լի ցայ­տուն ար­տա­յայ­տել աղջ­կա­կան ճիշդ կե­ցո­ւածքն ու կո­կի­կու­թիւ­նը՝ այդ­պի­սով դրա­կան ազ­դե­ցու­թիւն գոր­ծե­լով նաեւ տղոց կե­ցո­ւած­քին վրայ»։

Զ­րու­ցա­վար՝ ­Սի­րա­նուշ Ե­ղիա­զա­րեան