­Հօր նման տա­ժա­նե­լի ե­ղաւ ­Շա­մի­րամ ­Սե­ւա­կի կեանքն ալ. գեր­մա­նու­հի մայ­րը իր ա­մուս­նոյն մա­հէն ետք յա­ջո­ղած էր փա­խուստ տալ ­Պոլ­սէն, շնոր­հիւ՝ գեր­ման դես­պա­նին օգ­նու­թեան եւ զա­ւակ­նե­րուն հետ հանգ­րո­ւա­նած՝ Ֆ­րան­սա­յի հա­րա­ւը: ­Շա­մի­րամ ուշ ա­մուս­նա­ցած էր եւ զա­ւակ չէր ու­նե­ցած:

­Շա­մի­րամ ­Սե­ւակ իր յա­ռա­ջա­ցեալ տա­րի­քին հա­մե­մատ միշտ ալ կ­՚ե­րե­ւէր շատ ա­ւե­լի ե­րի­տա­սարդ: ­Կը սի­րէր կրկնել՝ «ին­ծի յա­ճախ կը հարց­նեն, ի՞նչ է չծե­րա­նա­լու գաղտ­նիքդ»,- շա­րու­նա­կե­լով՝ «պա­տաս­խանս միշտ կ­՚ըլ­լայ, հա՜յրս, ա­նոր սի­րա­յին եր­գը։

Այ­լա­պէս, սար­սա­փե­լի է մտա­ծել, որ ես ան­կէ ա­ւե­լի քան ե­րեք ան­գամ տա­րի­քոտ եմ», ակ­նար­կե­լով իր հօր նա­հա­տա­կու­թեան, երբ ան հա­զիւ թէ բո­լո­րած էր 30 գա­րուն­ներ: «Ո՛չ, ո՛չ, ան իմ հայրն է եւ ա­նոր ին­ծի ուղ­ղո­ւած դա­սե­րը դեռ չեն ա­ւար­տած», կ­՚եզ­րա­կաց­նէր ­Շա­մի­րամ: