14 ­Մա­յիս 2016ին, ­Քա­լի­թէա­յի ­Մար­զա­սէր­նե­րու ­Միու­թիւ­նը կազ­մա­կեր­պեց ոս­տում­նե­րու մրցա­շարք մը՝ նո­ւի­րո­ւած հայ ա­նո­ւա­նի մար­զիկ ­Ռո­պէր Է­մի­յեա­նին։ ՍԵՂԱՍ յու­նա­կան մար­զա­կան միու­թիւ­նը՝ օգ­տա­գոր­ծե­լով Է­մի­յեա­նի ներ­կա­յու­թիւ­նը Ա­թէն­քի մէջ, կազ­մա­կեր­պեց սե­մի­նար մը, ուր ան

կեդ­րո­նա­կան դա­սա­խօսն էր։ ­Ներ­կա­նե­րուն փո­խան­ցեց իր գի­տե­լիք­նե­րը եւ փոր­ձա­ռու­թիւ­նը։

«Ազատ Օր»ի աշխատակից Սարգիս Աղապատեան հարցազրոյց մը ունեցաւ մեծանուն հայ մարզիկին հետ։ Կը ներկայացնենք՝ ստորեւ.-

­Ռո­պէր Է­մի­յեան ծնած է 19 ­Փետ­րուար 1965ին ­Հա­յաս­տա­նի ­Կիւմ­րի քա­ղա­քին մէջ։ Ան ե­ղած է ե­րեք ոս­տու­մով մար­զա­ձե­ւի ա­խո­յեան՝ տի­րա­նա­լով մի­ջազ­գա­յին եւ հա­մեւ­րո­պա­կան մրցա­նակ­նե­րու։ 1987 թո­ւա­կա­նէն ի վեր, Է­մի­յեան կը պահ­պա­նէ մի­ջազ­գա­յին մրցա­նի­շը (ռե­քո­րը) ե­րեք ոս­տու­մով մար­զա­ձե­ւին մէջ՝ ցատ­կե­լով 8,86 մեթր, որ չոր­րորդ ա­մե­նա­լաւ ոս­տու­մի ար­դիւնքն է՝ ­Մայքլ ­Փաո­ւէ­լէն (8,95 մերթ), ­Պոպ ­Պի­մո­նէն (8,90 մեթր) եւ ­Քարլ ­Լի­ւի­սէն (8,87 մեթր) ետք։
Ան յա­ջո­ղած էր այս ար­դիւն­քը նո­ւա­ճել, ­Ծաղ­կա­ձո­րի մէջ տե­ղի ու­նե­ցած մար­զա­կան մրցա­շար­քի մը ըն­թաց­քին՝ 22 ­Մա­յիս 1987ին։

Պրն. Է­մի­յեան, ոս­տում­նե­րու մրցա­շար­քը միայն ­Յու­նաս­տա­նի՞, թէ՞ ու­րիշ եր­կիր­նե­րու մէջ ալ տե­ղի կ­՚ու­նե­նայ։

­Նախ եւ ա­ռաջ՝ յայտ­նեմ, թէ շատ ու­րախ եմ, որ ­Յու­նաս­տան կը գտնո­ւիմ։
­Սե­ղա­սի փոխ-նա­խա­գահ ­Փա­նաեո­թիս ­Տի­մա­քոս եւ շատ մը բա­րե­կամ­ներ ա­ռա­ջար­կե­ցին, որ ­Յու­նաս­տա­նի մէջ իմ ա­նունս կրող մի­ջազ­գա­յին մրցում­ներ կազ­մա­կեր­պեն։ Ին­ծի հա­մար չա­փէն ա­ւե­լի հա­ճե­լի էր, ին­չի հա­մար իմ խո­րին շնոր­հա­կա­լու­թիւ­նը կը յայտ­նեմ։
­Յու­նաս­տա­նը ին­ծի հա­մար իւ­րա­յայ­տուկ է։ Իւ­րա­յա­տուկ է՝ ո­րով­հե­տեւ իմ ծնողքս ­Յու­նաս­տան ծնած են։ ­Պա­պաս՝ ­Թե­սա­ղո­նի­կէ, մա­մաս՝ ­Կորն­թոս։ Այն տա­րի­նե­րը, որ ես մարմ­նակր­թան­քի (աթ­լե­թիզ­մի) մէջ շատ յա­ջո­ղու­թիւն­ներ ու­նե­ցած եմ, շատ հիա­նա­լի օ­րեր ան­ցու­ցած եմ ­Յու­նաս­տա­նի մէջ։ ­Մար­զո­ւած եմ, շատ մրցում­նե­րու մաս­նակ­ցած եմ, եւ ու­նիմ շատ ըն­կեր­ներ հայ հա­մայն­քին մէջ, շատ լաւ ըն­կեր­ներ, ինչ­պէս պրն. ­Փա­լան­ճեա­նը, ­Մի­նաս Ա­դա­մեա­նը, ­Կար­պիս ­Ճա­նի­կեա­նը, շատ-շատ ըն­կեր­ներ, ո­րոնց մի­ջո­ցով ծա­նօ­թա­ցած եմ Ա­թէն­քի ու ընդ­հան­րա­պէս ­Յու­նաս­տա­նի հա­յե­րուն հետ, ին­չի հա­մար շատ ու­րախ եմ։ Ի­րենք շատ ուժ տո­ւած են ին­ծի եւ գիտ­նա­լով, որ 30 տա­րի է, որ Եւ­րո­պա­յի մրցա­նի­շը ին­ծի կը պատ­կա­նի՝ այս ա­ռա­ջար­կու­թիւ­նը ես մեծ հա­ճոյ­քով ըն­դու­նե­ցի եւ նո­րէն ու նո­րէն շնոր­հա­կա­լու­թիւն կը յայտ­նեմ։

­Ձեր մրցա­նի­շէն 20 տա­րի ա­ռաջ, ու­րիշ մար­զիկ մը՝ Ի­կոր ­Տէր-­Յով­հան­նի­սեանն էր, որ 1968ին աշ­խար­հի մէջ ա­ռա­ջին ե­լաւ 8,35 մեթր բարձ­րու­թիւն ցատ­կե­լով։ Կ’ե­րե­ւի ­Հա­յաս­տա­նը, որ փոք­րիկ եր­կիր մըն է՝ թէեւ չու­նի մեծ ա­ւան­դու­թիւն մարմ­նակր­թան­քի մէջ, ու­նի շատ լաւ մար­զիկ­ներ, ո­րոնք լա­ւա­գոյն ար­դիւնք­նե­րը կը բե­րեն այս մար­զա­ձե­ւին մէջ։ Կր­նա՞ք բա­ցատ­րու­թիւն մը տալ այս ե­րե­ւոյ­թին։

Իմ մար­զիչս ե­ղած է Մկր­տիչ ­Կա­րա­պե­տեա­նը, ո­րուն հետ շատ ան­գամ ­Յու­նաս­տան ե­կած ենք, եւ շատ ու­րախ եմ, որ ա­ռի­թը ու­նե­ցայ այդ ժա­մա­նա­կին ըլ­լալ ազ­գա­յին խում­բին մէջ, որ այն ա­տեն Ի­կոր ­Տէր-­Յով­հան­նէ­սեա­նը իմ գլխա­ւոր մար­զի­չը ե­ղած էր, որ մին­չեւ հի­մա ­Ռու­սա­կան ­Ֆե­տե­րա­սիո­նին փոխ-նա­խա­գահն է եւ ո­րուն հետ շատ լաւ յի­շո­ղու­թիւն­ներ ու ապ­րում­ներ ու­նիմ, ո­րով­հե­տեւ ին­ծի հա­մար շատ մեծ անձ­նա­ւո­րու­թիւն է։ ­Շատ ու­րախ եմ, որ 1986 թո­ւա­կա­նին բախ­տը ու­նե­ցայ հաս­նե­լու մրցա­նի­շին եւ այս­պէս, մօ­տա­ւո­րա­պէս 45-50 տա­րի, հա­յե­րուն կը պատ­կա­նի հե­ռա­ցատ­կի եւ­րո­պա­յի մրցա­նի­շը։ ­Մենք հա­յերս աշ­խար­հի մէջ թէեւ համ­րան­քի ի­մաս­տով շատ չենք, այ­սու­հան­դերձ՝ աշ­խար­հի մէջ ու­նինք շատ լաւ հա­մաշ­խար­հա­յին յատ­կու­թիւն­ներ, ինչ որ մե­զի մեծ պա­տիւ կը բե­րէ։ Ը­սեմ, որ ­Հա­յաս­տա­նի մէջ, հե­ռա­ցատ­կի շատ զօ­րա­ւոր մար­զիկ­ներ ու­նինք։ Կ’ե­րե­ւի մեր ա­րիւ­նին մէջն է։ Եւ ինչ­պէս որ ը­սի, 45-50 տա­րի հա­յե­րուն կը պատ­կա­նի այս մրցա­նի­շը՝ ես ե­կող տա­րի 30 տա­րին պի­տի ա­ւար­տեմ այս մրցա­նի­շով եւ Աս­տո­ւած տայ, որ գտնո­ւի ար­ժա­նի մէ­կը, որ անց­նի իմ մրցա­նիշս։ Ար­ժա­նի՝ կ­’ը­սեմ, ո­րով­հե­տեւ գի­տեմ, որ­քան շատ աշ­խա­տանք պէտք է տա­րո­ւի։ ­Շատ աշ­խա­տանք, շատ մար­զում­ներ պէտք է ըլ­լան։ Դ­ժո­ւա­րու­թիւն­ներ, նե­ղու­թիւն­ներ, յաղ­թա­նակ, ու­րա­խու­թիւն, պա­տիւ, կ­’ու­զեմ ոե­ւէ մէկ շնոր­հա­լի ե­րի­տա­սարդ մը անց­նի իմ մրցա­նիշս, որ­պէս­զի ան ալ ապ­րի այս բո­լոր զգա­ցում­նե­րը։ Կ’ու­զեմ, որ հայ ըլ­լայ։ Ե­թէ հայ չըլ­լայ, դար­ձեալ ես սի­րով ի­րեն կը շնոր­հա­ւո­րեմ։
Ս­կիզ­բը կ­’ու­զէի, որ 5 տա­րի պա­հեմ մրցա­նի­շը, վեր­ջը 5ը ե­ղաւ 10, 15 եւ ա­հա 30րդ ­տա­րին կը բո­լո­րեմ։ Աս­տո­ւած տայ, մէ­կը ըլ­լայ, որ պի­տի անց­նի ա­տի­կա, որ ինքն ալ ու­րա­խա­նայ։ Եւ պէտք է օգ­նենք։ Ես շատ ու­րախ եմ, որ ե­րէկ ա­ռի­թը ու­նե­ցայ մար­զիկ­նե­րու եւ մար­զիչ­նե­րու հետ հան­դի­պում ու­նե­նա­լու։ ­Պատ­մե­ցի իմ փոր­ձա­ռու­թիւնս ­Հա­յաս­տա­նէն ներս եւ դուրս։ ­Շատ հե­տաքրքրու­թեամբ լսե­ցին, ինձ շատ հար­ցեր տո­ւին, շատ խոր­հուրդ­ներ ու­զե­ցին։ Ես ուր որ ալ ըլ­լամ՝ կ­’ը­սեմ, որ իմ ծնող­նե­րուս, ըն­կեր­նե­րուս շնոր­հիւ է, որ կա­րո­ղա­ցայ հաս­նիլ այս հանգ­րո­ւա­նին։ Կ’ու­զեմ այս փոր­ձա­ռու­թիւնս փո­խան­ցել նոր սե­րուն­դին, նոր ե­րի­տա­սարդ­նե­րուն։

­Հա­կա­ռակ որ 30 տա­րի ան­ցած է այս ձեր մրցա­նի­շէն, զոր նո­ւա­ճե­ցիք ­Ծաղ­կա­ձո­րի մէջ, ա­տի­կա տա­կա­ւին չէ յաղ­թա­հա­րո­ւած Եւ­րո­պա­յի մէջ։ Ար­դեօք ­Ծաղ­կա­ձո­րի աշ­խար­հագ­րա­կան դիր­քը՝ 1980 մեթր ծո­վի մա­կե­րե­սէն բարձ­րու­թիւ­նը, դեր կը խա­ղա՞յ։

Ան­շո՛ւշտ եւ դեր կը խա­ղայ, բայց ե­ղած են շատ քա­ղաք­ներ, որ ա­ւե­լի բարձրու­թեան վրայ կը գտնո­ւին, քան թէ ­Ծաղ­կա­ձո­րը եւ յա­ջո­ղու­թիւն­ներ չեն ար­ձա­նագ­րած։ ­Պէտք է շատ լաւ պատ­րաստուած ըլ­լաս։ ­Ծաղ­կա­ձո­րէն ա­ռաջ պէտք չէ մոռ­նանք, որ ա­մե­րի­կա­ցի­նե­րուն յաղ­թե­ցի 1986ին եւ 1987ին։ ­Բա­ցի ա­սոնց­մէ, ձմեռ­նա­յին մրցա­նիշ­ներն ալ ու­նինք։ Ֆ­րան­սա­յի մէջ ե­րեք տա­րի Եւ­րո­պա­յի ա­խո­յեան դար­ձայ։ Աշ­խար­հի խա­ղե­րուն երկ­րորդ տե­ղը գրա­ւե­ցի՝ ­Քարլ ­Լի­ւի­սէն ետք, ես ու­րախ եմ, որ ­Քարլ ­Լի­ւի­սի նման մրցա­կից ու­նե­ցած եմ ու ան կը հա­մա­րո­ւի 20րդ ­դա­րու ա­մէ­նէն լա­ւա­գոյն մար­զի­կը (աթ­լե­թը) բո­լոր մար­զա­ձե­ւե­րուն մէջ, ո­րով­հե­տեւ 9 ան­գամ Ո­ղիմ­պիա­կան ­Խա­ղե­րուն յաղ­թած է։ ­Բո­լոր այդ մար­զի­նե­րուն հետ մին­չեւ հի­մա լաւ բա­րե­կամ­ներ ենք։ ­Չեմ մոռ­նար, ինչ­պէս իմ մօտս կանգ­նե­ցան, երբ 1988ին ­Հա­յաս­տա­նի մէջ երկ­րա­շար­ժի պատ­ճա­ռով ու­նե­ցայ շատ մեծ նե­ղու­թիւն­ներ՝ աչ­քիս առ­ջեւ մեծ թի­ւով հայ­րե­նա­կից­ներ մա­հա­ցան, հայրս մա­հա­ցաւ, հօրս բա­րե­կամ­նե­րը, շատ մեծ դժո­ւա­րու­թիւն­նե­րու առ­ջեւ գտնո­ւե­ցայ, բայց ու­նե­ցայ ու­ժը շա­րու­նա­կե­լու իմ աշ­խա­տանքս։ ­Չեմ մոռ­նար, որ այն ա­տեն ­Քարլ ­Լի­ւի­սը իր ըն­տա­նի­քով ինձ Ա­մե­րի­կա հիւ­րըն­կա­լեց մէկ ամ­սո­ւան հա­մար, որ­պէս­զի թե­թեւց­նէ նե­ղու­թիւնս։

­Հա­յաս­տա­նի մէջ կա՞յ մար­զա­կան կեդ­րոն միայն ցատ­կե­րու մար­զում­նե­րու հա­մար, այ­սինքն՝ հե­ռա­ցատկ, ե­ռա­ցատկ։ ­Հա­յաս­տա­նը ու­նի՞ հնա­րա­ւո­րու­թիւն­նե­րը, որ օր մը ու­նե­նայ այս մար­զա­ձե­ւե­րուն մէջ ա­խո­յեան­ներ։

Ես ու­րա­խու­թիւ­նը ու­նե­ցայ 2010 թուա­կա­նին ըլ­լա­լու ­Հա­յաս­տա­նի ­Մարմ­նակրթան­քի նա­խա­գահ։ Ա­ռա­ջին օ­րէն մին­չեւ այ­սօր կը պայ­քա­րիմ, որ ­Հա­յաս­տա­նը ու­նե­նայ ար­հես­տա­կան վազ­քու­ղի։ Ու­րախ եմ, որ ­Մի­ջազ­գա­յին ­Ֆե­տե­րա­սիո­նը պատ­րաստ է դրա­մա­կան օգ­նու­թիւն ցու­ցա­բե­րե­լու եւ, վեր­ջին ա­միս­նե­րուն, Եւ­րո­պա­կան ­Ֆե­տե­րա­սիո­նի նա­խա­գա­հը ի­րենց քար­տու­ղա­րին հետ ­Հա­յաս­տան ե­կան եւ Հ.Հ. նա­խա­գա­հին ու­վար­չա­պե­տին առ­ջեւ մեր մարմ­նա­մար­զու­թեան եւ ե­րի­տա­սա­դու­թեան նա­խա­րար պրն. ­Գաբ­րիէլ ­Ղա­զա­րեա­նի հետ ստո­րագ­րե­ցին պայ­մա­նա­գիր մը, որ ­Հա­յաս­տա­նը պատ­րաստ է մէկ մա­սը վճա­րե­լու, որ­պէս­զի ­Հա­յաս­տանն ալ վեր­ջա­պէս ու­նե­նայ մարմ­նակր­թան­քի նոր ծած­կոյթ՝ Հ­րազ­դան մար­զա­դաշ­տին մէջ։ Եւ ե­թէ այդ պա­յա­մա­նե­րը ու­նե­նանք, մար­զիկ­նե­րը ալ ա­ւե­լի լաւ պի­տի մար­զուին, մի­ջազ­գա­յին ալ ա­ւե­լի լաւ ար­դիւնք­ներ պի­տի ցու­ցա­բե­րեն։ ­Թէեւ մին­չեւ հի­մա յար­մար պայ­ման­ներ չենք ու­նե­ցած, ե­ռա­ցատ­կի ա­խո­յեան ու­նե­ցած ենք՝ ­Լե­ւոն Ա­ղա­սեան, որ ե­ռա­ցատկ մար­զա­ձե­ւին մէջ 16,48 մեթր ցատ­կած է։ Ես ան­համ­բեր կը սպա­սեմ, որ յա­ջորդ ա­միս­նե­րուն պի­տի աշ­խա­տիմ եւ պայ­քա­րիմ, որ ­Հա­յաս­տա­նը ու­նե­նայ մի­ջազ­գա­յին չա­փա­նիշ­նե­րու (ստան­տարտ­նե­րու) հա­մա­պա­տաս­խա­նող ծած­կոյթ։

Հա­յաս­տա­նի 1988ի երկ­րա­շար­ժը եւ մա­նա­ւանդ ձեր հօր կո­րուս­տը ի՞նչ դեր խա­ղա­ցին ձեր մար­զում­նե­րուն մէջ։

Ես եւ իմ ըն­տա­նիքս ե­րեք տա­րի հիւ­րա­նո­ցի մէջ բնա­կե­ցանք։ ­Պէտք էր ու­ժով ըլ­լա­յի, ո­րով­հե­տեւ ինձ­մէ կը սպա­սէին իմ ըն­տա­նի­քը, իմ բա­րե­կամ­նե­րը։ ­Պէտք էր յա­ջո­ղու­թիւն ու­նե­նա­յի, որ­պէս­զի կա­րո­ղա­նամ օգ­նել իմ հա­րա­զատ­նե­րուս, իմ բա­րե­կամ­նե­րուս եւ, փառք Աս­տու­ծոյ, շնոր­հիւ իմ մարմ­նակր­թու­թեան ու իմ մի­ջազ­գա­յին բա­րե­կամ­նե­րուն՝ կա­րո­ղա­ցայ եւ կանգ­նե­ցայ ոտ­քե­րուս վրայ։
­Շատ լաւ է, որ մարմ­նակր­թան­քով զբա­ղի ժո­ղո­վուր­դը եւ հե­ռու մնանք այն տե­սակ ա­հա­ւոր վտանգ­նե­րէ, ինչ­պի­սին է երկ­րա­շար­ժը, պա­տե­րազ­մը։ Ես կ­’ու­զեմ մեր երկ­րին մէջ խա­ղա­ղու­թիւն ըլ­լայ, ա­մէն տե­սա­կի դժո­ւա­րու­թիւն­ներ, հար­ցեր թող լու­ծո­ւին սե­ղա­նի շուրջ, բա­նակ­ցու­թիւն­նե­րու մի­ջո­ցով։ Ո­րե­ւէ տեղ երկ­րա­շարժ, պա­տե­րազմ չեմ մաղ­թեր։

Ան­գամ մը պրն. Ար­թին ­Փա­լան­ճեա­նին հետ ձեր զրոյ­ցին ըն­թաց­քին ը­սած էիք, որ կա­րե­լի է մաս­նակ­ցիք վե­թե­րան­նե­րու մրցու­մի մը։ Ա­սոր մա­սին կրնա՞ք բան մը ը­սել։

Պրն. ­Փա­լան­ճեա­նին հետ ես եր­կար տա­րի­ներ ըն­կե­րու­թիւն ու­նիմ. ա­մէն ան­գամ, որ ­Յու­նաս­տան կու­գամ, իր հետ կը կա­պո­ւիմ եւ ինքն ալ շատ ան­գամ ­Հա­յաս­տան ե­կած էր իմ մրցում­նե­րուս ժա­մա­նակ եւ քա­ջա­լե­րած էր զիս։ Ան կը մաս­նակ­ցի ­Մա­րա­թո­նի։ Ան­ցեալ տա­րի Ե­րե­ւա­նի մէջ ա­ռա­ջին ան­գամ կազ­մա­կեր­պե­ցի սե­մի-մա­րա­թոն մը։ ­Կը մտա­ծէի, որ 500-600 հո­գի կը մաս­նակ­ցին, բայց անս­պա­սե­լի էր, որ 5000 հո­գի մաս­նակ­ցե­ցան։ ­Մի­ջազ­գա­յին մար­զիկ­ներ ե­կան, ֆութ­պո­լիստ­ներ, ինչ­պէս Եու­րի ­Ճոր­կաէ­ֆը, ո­րուն մայ­րը հայ է։ ­Սե­ղա­սի նա­խա­գա­հը՝ ­Փա­նաեոթի­ս ­Տի­մա­քո­սը եւ այլ շատ նա­խա­գահ­ներ, ե­կան ­Հա­յաս­տան։ ­Բո­լոր հա­յե­րը, որ կու­գա­յին իմ մար­զում­նե­րուս ա­տեն, բո­լո­րին հետ կ­’ըն­կե­րա­նա­յինք եւ ան­փո­խա­րի­նե­լի ժա­մեր ան­ցու­ցած ենք բո­լոր մեր ըն­կեր­նե­րուն հետ։

Դուք ը­սիք, որ ­Հա­յաս­տա­նի ­Մարմ­նակր­թան­քի ­Ֆե­տե­րա­սիո­նի նա­խա­գահն էք, բայց կ­’ապ­րիք Ֆ­րան­սա, ինչ­պէ՞ս կ­’ըլ­լայ այս մէ­կը։

Ին­ծի ա­ռա­ջար­կու­թիւն ե­ղաւ, որ Ֆ­րան­սա­յի կող­մէ մաս­նակ­ցիմ ա՛յս ­Ֆե­տե­րա­սիո­նին։ Ես վեր­ջին 24 տա­րի­նե­րը Ֆ­րան­սա կ­’ապ­րիմ, կո­ղա­կիցս Ֆ­րան­սա­յէն է, զա­ւակ­ներս Ֆ­րան­սա ծնած են, բայց ես իմ ազ­գու­թիւնս չեմ փո­խած, իմ անձ­նա­թուղթս հայ­կա­կան է։ Շ­նոր­հա­կա­լու­թիւն կը յայտ­նեմ նաեւ Ֆ­րան­սա­յի ­Ֆե­տե­րա­սիո­նին, որ Ֆ­րան­սա­յի եւ ­Հա­յաս­տա­նի մի­ջեւ պայ­մա­նա­գիր ստո­րագ­րո­ւած է, ո­րը մեծ ուժ կու­տայ մեր մար­զիկ­նե­րուն։ Ես տա­րին եր­կու ե­րեք ան­գամ մեր մար­զիկ­նե­րը կը տա­նեմ Ֆ­րան­սա եւ ի­րենց օգ­նու­թեամբ մի­ջազ­գա­յին մրցում­ներ կը կազ­մա­կեր­պեմ եւ շատ լաւ հա­մա­գոր­ծակ­ցու­թիւն կ­’ու­նե­նանք։ ­Մար­զա­կան մա­թե­րիալ­ներ (նիւ­թեր) կը հա­ւա­քենք եւ կ­’ու­ղար­կենք ­Հա­յաս­տան զա­նա­զան մար­զե­րու։ ­Կար­ծեմ, որ ե­թէ ես ­Հա­յաս­տան ըլ­լա­յի՝ պի­տի չկա­րո­ղա­նա­յի օգ­նել նոյն չա­փով։ ­Հի­մա, ­Յու­նաս­տան ալ որ ե­կած եմ, շատ ու­րախ եմ այս հա­մա­գոր­ծակ­ցու­թեան հա­մար։