- Բարի լոյս Ղարաբաղից:
- Բարի՞ է:
- Հա՛, էս գիշեր խաղաղ էր: 19ամեայ Գէորգ Եղիազարեանը Շիրակի մարզի Ամասիա գիւղից է, 2014 թուականից Ե.Պ.Հ. տնտեսագիտութեան
ֆակուլտետի (բաժանմունք) ուսանող: Իսկ մէկ ամսից կը լրանայ մէկ տարին, ինչ արդէն որպէս կրտսեր սերժանտ՝ Եղիազարեան ծառայում է Հ.Հ. զինուած ուժերում. արցախեան զօրամասերից մէկում հրետանային կայանքի հրամանտար է: Գէորգը ամենակարեւորից սկսեց՝ խաղաղ էր. կարող էինք զրուցել՝ չնայած, որ նոր էր իջել դիրքերից, յոգնած էր ու հարցազրոյց տալու սէր էլ չունէր.
- Խոստացել եմ չէ՞. ուրեմն՝ պարտականութիւն է, պէտք է կատարել:
- Հարցազրոյց տալուց բացի, որո՞նք են միւս պարտականութիւններդ:
- Մշտապէս պատրաստ լինել մարտական գործողութեան, վերահսկել հաշուարկային գործողութիւնները, մշտապէս պահպանել մարտական բարձր պատրաստութեան վիճակը, մի ամբողջ հրետանային կայանքի պատասխանատուութիւն ինձ վրայ է, էլի՞ թուեմ:
- Չէ՛, բաւական է, տեսնում եմ՝ գիտես անելիքդ ու մարտական ես տրամադրուած, իսկ մինչեւ զօրակոչուելդ ինչպիսի՞ն էր վերաբերմունքդ:
- Ես իմ կամքով եմ եկել, ու սրանք ուղղակի խօսքեր չեն: Ծնողներս շատերի նման ամէն հնար չեն գործադրել, որ ազատեն ինձ ծառայութիւնից:
Իրենց դաստիարակութիւնն է. մանկուց միշտ լսել եմ, որ 18 տարեկան դառնամ, պիտի գնամ բանակ ծառայելու: Հիմա այստեղ եմ ու չեմ փոշմանում, այնպիսի բաներ եմ սովորել այստեղ, որ դպրոցում կամ համալսարանում հաստատ չէի սովորի:
- Ընկերներդ ասում են՝ հանրահաշուի ստուգողականների ժամանակ իրենց «փրկիչն» էիր: Հասցրել ես նաեւ մէկ տարի տնտեսագիտութիւն ուսումնասիրել: Մաթեմատիկական գիտելիքները օգնո՞ւմ են բանակում:
- Ճիշդն ասած՝ հրետանային կայանքի հրամանատար հէնց այդ գիտելիքների շնորհիւ եմ դարձել:
Հրետանաւորի աշխատանքի մեծ մասը հաշուարկների հետ է կապուած, գործս հէնց հաշուելն է մի տարբերութեամբ՝ բանակում ի՛նչ հաշւում ես, պիտի արագ հաշուես:
- Այսինքն՝ «դրսում» սովորածդ բանակում կիրառում ես, ասեցիր՝ այդտեղ էլ սովորում ես բաներ, որ «դուրսը» չի կարող տալ, ի՞նչ ես բերելու հետդ:
- Գէորգին՝ աւելի հասուն, աւելի մտածող ու պատասխանատու: Այստեղ շատ բան տեսայ յատկապէս վերջին օրերին ու ունեցած պատկերացումներս ոնց որ թէ փոխուել են: Դեռ գլուխ չեմ հանում, բայց շատ ժամանակ ունեմ վերլուծելու ու հասկանալու համար:
- Կը պատմե՞ս այս ապրիլեան ապրումներիդ մասին:
- Երբ դպրոցում հայոց պատմութիւն էինք անցնում, պատերազմական հատուածները իւրայատուկ սիրով էի կարդում. գործողութիւն կար, հետաքրքիր էր, բայց երբեք չէի մտածի, որ պատերազմի կը մասնակցեմ, որ մեր իրականութիւնում նման բան հնարաւոր է: Չգիտեմ, պատերազմը անցեալի հետ էր ասոցացւում (առնչւում) մինչեւ վերջերս:
- Իսկ ի՞նչ էք արել դու եւ ծառայակից ընկերներդ այդ օրերին:
- Մենք մեր ստորաբաժանումով մի քանի լուրջ գործողութիւններ ենք իրականցրել: Վստահում էի հրամանատարներիս ու առանց մտածելու կատարել եմ բոլոր հրամանները:
Ինչպէս հասկացաք՝ հաշուելուց լաւ եմ, ու ամէն պահի գիտակցում էի, որ ողջ մնալը 50-50 էր, ու էդ գիտակցութիւնը բոլորիս սառնասիրտ ու պատասխանատու էր դարձրել:
Ես էլ, ընկերներս էլ իւրաքանչիւր պահի պատրաստ ենք կատարելու մարտական գործողութիւնները: Ու գիտէք՝ էդ ամէն ինչում մի հաճելի զգացում էլ կար. ազգիս ռէալ, շօշափելի, ոնց ասեմ ՝ «մաթեմատիկական» օգուտ էինք տալիս՝ հեռու պաթոսային հայրենասէրներից ու իրենց բարբաջանքներից:
- Հաշւո՞ւմ ես օրերը:
- Չէ՛, օրերի մասին, որ չես մտածում, աւելի լաւ է անցնում: Ամիսներով գիտեմ՝ ինչքան է մնացել, բայց վերադարձի մասին դեռ չեմ մտածում:
- Բայց կարօտում ես:
- Հա՛, ծնողներիս եմ կարօտում, ընկերներիս, բացի այդ ուսանողական կեանքն եմ շատ կարօտել՝ սկսած միջանկեալների աժէոտաժից (արժէ-առեւտուր) մինչեւ մեր սեւ շէնքի բուֆետը (խոհանոցը):
- Ես հիմա քո ասած միջանկեալային շրջանում եմ, ի՞նչ կþուզես՝ վաղը քո փոխարէն անեմ:
- Մի աղջիկ կար, կþուզէի տեսնել, բայց որ իմ փոխարէն դու գնաս տեսնելու, մի քիչ սիրուն չի նայուի:
- Գէորգ, քեզ ոգեւորող հերոս ունե՞ս:
- Բա առանց դրա, յիշում ես չէ՝ ես դիրքերից եմ իջել ու քունս տանում է. սա քո վերջին հարցն է ու ես ընդամէնը պատասխանում եմ՝ Մոնթէ Մելքոնեան:
Քնեց:
Իսկ ես չհասցրի ասեմ, որ իմ հերոսն էլ ինքն է ու էն բոլոր տղեքը, որ հիմա կանգնած են սահմանին:
Բայց հէնց այս վայրկեանին, Գէորգի պէս խուսափելով պաթոսային տեքստ գրելուց, այստեղ վերջակէտ եմ դնում ու «շօշափելիի» յետեւից գնում՝ մէկ ամսից մեկնարկող զօրահաւաքին եղբօրս ուղարկելով հերոսներին միանալու:
(*πάθος - զգացական)
ՄԵՐԻ ԱԲՐԱՀԱՄԵԱՆ
Ե.Պ.Հ. լրագրութեան բաժնի 2րդ դասարանի ուսանողուհի