­Ման­կա­պար­տէ­զին մէջ նա­խադպ­րո­ցա­կան կրթու­թիւն եւ խնամք կրնան ստա­նալ ա­ւե­լի քան 50 ե­րե­խայ: Շ­նոր­հիւ նո­րա­կա­ռոյց կաթ­սա­յա­տան եւ ջե­ռուց­ման հա­մա­կար­գին՝ խստա­շունչ ձմրան ա­միս­նե­րուն եւս հոս հնա­րա­ւոր պի­տի ըլ­լայ յար­մա­րա­ւէտ պայ­ման­ներ ա­պա­հո­վել: ­Խա­ղա­սարք­նե­րով կա­հա­ւո­րո­ւած խա­ղահ­րա­պա­րակն ալ պի­տի ծա­ռա­յէ մա­նուկ­նե­րու բա­ցօ­թեայ ժա­ման­ցին: ­Ման­կա­պար­տէ­զի շէն­քը ար­դէն կան­գուն է, տա­նի­քը` կա­ռու­ցո­ւած: ­Շէն­քի ար­տա­քին ու ներ­քին յար­դա­րու­մը, կաթ­սա­յա­տան կա­ռու­ցումն ու տա­րած­քի բա­րե­կար­գու­մը ա­ւար­տե­լէ ետք, ամ­րան, նո­րա­կա­ռոյ­ցը իր դռնե­րը պի­տի բա­նայ հա­մայն­քի 40 փոք­րիկ­նե­րուն առ­ջեւ:

­Քա­րին ­Տա­կը ու­նի շուրջ 650 բնա­կիչ, ո­րոնց մեծ մա­սը ե­րի­տա­սարդ­ներ են: ­Գիւ­ղա­պետ Մ­խի­թար Ա­ռու­շա­նեա­նի խօս­քով` գիւ­ղին մէջ տա­րիէ տա­րի կ­՛ա­ւել­նայ ծնունդ­նե­րուն թի­ւը, եւ այս­տեղ ման­կա­պար­տէ­զի խիստ կա­րիք կար: «­Մեր գիւ­ղա­ցի­ներն ա­մուր կա­պո­ւած են ի­րենց հո­ղին. նոյ­նիսկ պա­տե­րազ­մի տա­րի­նե­րին, երբ գիւղն ար­կե­րի տակ էր, մե­րոնք չլքե­ցին ի­րենց տու­նը: Այ­սօր, հա­մայն­քում մէ­կը միւ­սին յա­ջոր­դող ծրագ­րե­րի շնոր­հիւ քա­րին­տակ­ցի­ներն ապ­րում են ա­ւե­լի բա­րե­կե­ցիկ կեան­քով եւ հա­ւա­տով են լցո­ւած վա­ղո­ւայ օ­րո­ւայ հան­դէպ» ,- կ­՛ը­սէ գիւ­ղա­պե­տը:

­Շու­շի քա­ղա­քէն 5 քմ. ­հե­ռա­ւո­րու­թեան վրայ գտնո­ւող ­Քա­րին ­Տակ հա­մայն­քը հիմ­նադ­րո­ւած է 18րդ ­դա­րուն: Ա­նի­կա Ար­ցա­խեան ա­զա­տա­մար­տի ըն­թաց­քին մե­ծա­պէս տու­ժած գիւ­ղե­րէն է: Ա­մէն տա­րի, ­Յու­նո­ւար 26ին, քա­րին-տակ­ցի­նե­րը կը նշեն գիւ­ղի հե­րո­սա­մար­տի ու յաղ­թա­նա­կի օ­րը: